سروده های محمد بیدخونی

محمد بیدخونی پنجشنبه پنجم بهمن ۱۴۰۲، 12:59 حسین وار دل از زندگی گسستن رامیانه معرکه از جان خویش رستن رابه روی دست گرفتن علی اصغر خویشکنار پیکر اکبر به خون نشستن رابرای عهد خدا می شود تحمل کردمباد هرگز پیمان خود شکستن رابرای یاری دین ای برادران بایدبزرگ داشت وفا را و عهد بستن رابیا وفا ز علمدار کربلا آموزنخواست راحت و در عافیت نشستن رانخواست ننگ امان نامه تا زبون سازدولی فروشی و پیمان خود گسستن رامحمد بیدخونی۴ بهمن ۱۴۰۲ سروده های محمد بیدخونی...

محمد بیدخونی پنجشنبه پنجم بهمن ۱۴۰۲، 13:0 تقدیم به دوست خوبم روح الله مصلی نژاد که از من خواست شعری در مدح امیرالمومنین علی علیه السلام بگویم غافل از اینکه گمشده در قعر ظلمات کجا! وصف آفتاب عالمتاب کجا!ز من مخواه که از بوتراب بنویسممنی که ذرّه ام از آفتاب بنویسموجود من که کم از خاک پای قنبر اوستجسارت است ز عالیجناب بنویسمعلی یگانه دهر است و خارج از فهم استچگونه فهم نکرده کتاب بنویسم؟علی برای همه پرسشی ست تا به ابدچگونه راز ازل را جواب بنویسم؟مرا بس است مناجات مسجد کوفهبه خط کوفی و چشم پرآب بنویسمتمام دلخوشی ام شد «فَمَن یَمُت یَرَنی»مگر مدایح حُسنش به خواب بنویسم!۷ رجب ۱۴۴۵محمد بیدخونی سروده های محمد بیدخونی...